Just another day at the office

Just another day at the office...

Nou dat is een zin die ik in Nederland al nooit zal gebruiken, maar hier in Kenia is het onderwijs ook elke dag anders! Wat een dag, wat een dag. Heb volgende week ergens even tijd nodig om alles een plekje te kunnen geven. We maken hier zoveel mee, ik kan het gewoon niet met weinig woorden omschrijven, krijg m'n gevoelens bijna niet uitgelegd. Het is zo intens, dat is zelfs door mij, het open boek, niet uit te leggen.

Vanmorgen werden we verwacht op Lwajoni pry school. Zoals eerder gezegd zijn er toetsen, dus hier werden de toetsen even onderbroken zodat wij een les konden observeren. Juliette ging bij Stella in de 3e klas kijken en ik ging naar 4 bij Gladys kijken. Juliette had goede dingen gezien, maar vergeleken bij gisteren was er nog wat werk aan de winkel. Ik had mazzel; zag weer een perfecte les. Gladys had een prima opbouw, en regelde alles perfect. Ze stond zelf te stralen en te genieten omdat haar kinderen dat ook deden. Achterin de klas brandde ook fel licht, want daar zat ik; te genieten en te glimmen van trots.

Ik had na de les ook een fantastisch coachingsgesprek met haar. Ik vroeg haar waar ze trots op was. Ze was trots op de werkvorm die ze had toegepast. Ze zag nu dat alle 37 kinderen betrokken waren én actief moesten meedenken. Voorheen was vaak maar 1 kind actief betrokken. Ik vroeg wat ze een volgende keer anders zou willen aanpakken. Ze vertelde dat deze oefening nu alleen mondeling was en dat ze ideeën had om ook schriftelijk werk toe te passen. Daarbij wilde ze graag het overleggen tussen leerlingen vergroten. Want, vertelde ze, dan kan mijn sterke leerling uitleg geven aan een zwakkere. Zo wordt hij sterker. Ik heb van jou de leerpiramide geleerd en nou snap ik dat het kind dan in de onderste laag zit. En ja hoor, het is weer gelukt; ik zat met kippenvel op m'n armen! Perfect!!

We gingen even naar de kleuterklas kijken. Daar zaten 110 kinderen op bankjes en op de grond. Euh ja, en dat was precies wat het was. Er zaten 110 kinderen op bankjes en op de grond. Er gebeurde niks. Er was geen leerkracht, want die was surveilleren bij de toetsen op een andere school. En deze kinderen zaten dus gewoon lief in hun klas. Te niksen. Niemand hing in de lemen gordijnen, niemand had ruzie, er was geen herrie, ze zaten daar gewoon lief te zijn. Toen kwam er een oude man met nog 1 tand en hij bleek te 'oppasser'. Hij ging de kinderen vermaken door liedjes en dansjes met ze te doen. Heerlijk gezicht die één tandige man met die kleuters! En wij deden tot hilariteit van de kinderen lekker mee!

's Middags gingen we naar een tweede school; Janet en Isaak verwachtten ons al. Ook daar waren toetsen, dus het was in en om de school heel rustig. Ook al waren er meer dan 400 kids aanwezig! We konden op deze school niet coachen en Janet en Isaak vonden dat heel vervelend. Ze voelden zich enorm bezwaard en wilde ons graag meegeven dat ze wel een les hadden voorbereid. Janet deed haar plastic tasje open en liet ons haar zelfgemaakte kaartjes zien. Ook Isaak had zijn les goed voorbereid. Toen ik in zijn klas was, liet hij mij zijn kaartjes met rekensommen zien en vertelde wat hij ermee wilde doen, of ik dat goed vond? Of ik dat goed vond? Ik vond het fantastisch!

De school stond tussen de lemen hutjes. Dat was eigenlijk de eerste keer dat we zagen dat de school tússen de hutjes stond. Ik vroeg aan Isaak of de kinderen hier woonden. Ja dat klopte. Maar er waren ook kinderen die 3 km moesten lopen. Ik
vroeg waar hij woonde. Hij woonde hier, in een hutje. Ik was verbaasd, welke dan? Wil je het zien, vroeg hij. Euh...jaha? En zo kwam het dat wij even laten voorgesteld werden aan zijn moeder en twee zussen die in het hutje zaten. Ik was weer enorm geraakt. Het hutje was 1,5 meter breed en 4 meter lang. Constructie van stokken, maar dit hutje had geen leem er tussen, alles was open. Alleen achterin was wat leem, maar daar was ook het vuur. Waarschijnlijk moest dat voor de wind. In mijn onnozelheid en omdat ik eigenlijk geschokt was van de ruimte (lees géén ruimte) vroeg ik waar hij sliep. Wederom vroeg hij; wil je het zien? Euh...das wel erg persoonlijk of niet dan? Maar ja, eigenlijk wel ja...en zo kwam het dat Juliette en ik in de slaapkamer van onze teacher stonden.
De slaapkamer was 'gelukkig' in een stenen gebouwtje. Hij had een deur, dus ik was blij dat hij wat privacy had. In zijn kamer stond een bed met een matras. Ik was weer opgelucht; hij sliep niet op de grond. Hij had zelfs een klamboe. Maar nu zijn we ook wel klaar. Meer was er niet. Ohja, nog iets wat een kapstok moest voorstellen waar hij zijn 6 shirtjes keurig aan een haakje had hangen.
Diep diep geraakt liep ik zijn huisje weer uit. Die lieve knul, met alle liefde voor zijn school, die zo hard werkt en zo trots was om ons een rondleiding te geven...schiet mij maar lek hoor! Wat ik hier allemaal meemaak! Pffff

In de auto terug moesten Juliette en ik het even verwerken hoor. Ik ben zo blij dat we zaterdag nog een afsluitend feest hebben, ben zo blij dat dit nog niet de laatste keer was dat we deze lieverds hebben gezien! Zaterdag kunnen we nog mooi even bijkletsen met ze en echt afscheid nemen. Ik denk dat ik m'n tissues maar meeneem!